2 juni 2018
Zeilreparatie in Letland
In Litouwen is maar één haven, Klaipeda, dus de volgende tocht zou alweer naar het volgende land gaan: Letland. Dat heeft heel wat meer havens, dus daar hopen we langer te blijven.
Vanuit Klaipeda vertrokken we verder naar het noorden. Eerst met weinig wind, maar die zou in de loop van de dag toenemen tot windkracht 5. De wind kwam uit het noorden dus daar moesten we weer tegenin. Dat lukte allemaal goed en we schoten goed op. Aan het einde van de dag, toen de wind was toegenomen, zetten we een rifje in het grootzeil. Maar toen zagen we ook dat er wat mis was bovenin de fok. Er hingen een paar flappen aan, en het zeil plooide sterk op een helemaal verkeerde manier. Door het zeil wat in te rollen konden we verdere schade voorkomen en doorzeilen naar Liepaja in Letland.
In Liepaja is niet veel accommodatie voor zeiljachten, een paar houten vlonders langs de kade, waar langszij kon worden afgemeerd. Maar we lagen er prima, en de havenmeester was allervriendelijkst en behulpzaam. En hij tipte ons de zeilmaker: 'De beste van Letland!'. In de pilot hadden we ook al gelezen dat er een zeilmaker was in Liepaja, dus dat was een heel toevallig geluk. We zagen al snel dat we de schade aan het zeil niet zelf konden repareren, toen we het op het dek hadden liggen. Over een halve meter was het zeil aan het delamineren (de verschillende lagen waaruit het zeildoek is opgebouwd komen dan los van elkaar) en een naad was heel lelijk aan het opentrekken.
De zeilmaker stond binnen 20 minuten bij de boot. Hij zag direct wat er aan de hand was, en kon het gelukkig oplossen. Hij had ook het juiste zeildoek liggen om een stuk in het zeil te kunnen vervangen. Binnen een uur stond hij weer met het gerepareerde zeil bij de boot, wat een service!
Hij was sneller terug, dan wijzelf een kleinigheid aan het grootzeil konden herstellen.
Bij het opnieuw hijsen van het zeil bleek er nog een probleempje met de rolfok-installatie. Met wat boutjes van de plaatselijke RVS-handel was dat tijdelijk op te lossen, maar een definitieve oplossing moet later nog.
De rest van de dag hebben we Liepaja bekeken. Een bijzondere stad, met veel huizen die aan de gevels veel hout hebben. Geeft soms een beetje een wildwest-sfeer, maar in ieder geval de indruk dat we een eind weg van Nederland zijn, in streken waar veel ruimte is, met weinig inwoners en veel bos.
De Russen hebben in Liepaja een grote marine basis gehad. Daar woonden ook veel Russen bij, in een soort 'verboden stad'. Nu is die weer toegankelijk maar het betreffende stadsdeel wordt nog voornamelijk door Russen bewoond. Die zijn nu de verschoppelingen en de armen in deze streken en er schijnt ook behoorlijk discriminatie te zijn. Ze blijven in deze landen, omdat ze dan een beter pensioen krijgen dan wanneer ze terug zouden gaan naar Rusland, maar integreren doen ze niet en ook de taal van het land spreken ze niet. Behoorlijk problematisch dus, en misschien wel reden voor conflicten in de toekomst.
Vanuit Liepaja hebben we weer een sprongetje verder naar het noorden gemaakt. Zonnig weer, zacht windje. Onvoorstelbaar dat we nu al een maand lang steeds maar schitterend weer hebben. Weliswaar vaak geen gunstige windrichting, maar wel altijd droog en heel veel zon en hoge temperaturen. Twee keer hebben we een onweersbui over ons heen gehad, maar beide keren lagen we toen al veilig afgemeerd in een haven.
Na Liepaja kwamen we aan in Pavilosta. Een klein haventje met een ondiepe ingang. Vorig jaar was die maar anderhalve meter diep en zouden we er niet in gekund hebben. Maar er wordt gebaggerd en de pieren worden verlengd in de hoop dat de haven toegankelijk blijft.
We lagen prachtig afgemeerd aan een kleine gastensteiger waar een achttal bootjes terecht kon.
Wederom zeer vriendelijke ontvangst en hulpvaardige mensen: een oudere Duitse dame die ook met een zeilboot op pad is, was gevallen, had pijn aan haar arm, en werd zonder problemen naar een ziekenhuis 50 km verderop gereden. Dat was maar goed ook, want haar arm bleek gebroken. 'Met 80 jaar zijn we ook eigenlijk te oud om dit nog te doen' was haar commentaar.
Ook in Pavilosta weer veel huizen van hout. De straten zijn hier onverhard, dus nog meer 'very remote area'-sfeer. Naast de haven een prachtig strand en verder leek de absolute rust en ontspanning over dit plaatsje neergedaald.