23 juni 2014
Weinig wind in 't westen
"Hoe zachtkens glijdt ons bootje over de oceaan ...". Dat zingen we af en toe de laatste dagen, als we opnieuw een dag hebben met mooi weer, maar weinig wind. Zo weinig wind dat we nog maar net kunnen zeilen en af toe op de motor verder moeten. Standaard is het hier 's ochtends vroeg windstil. Rond de middag steekt er een zacht windje op, windkracht 1 tot 3. En tegen de avond zakt het windje weer in. 's Nachts is er dan soms een landwindje dat in de ochtend wegvalt.
Het is nu zo lang rustig weer in de hele golf van Biskaje, dat er ook niet veel deining meer is. En dat maakt dat er best nog af en toe lekker te zeilen valt. Midden op de middag vandaag, hadden we nog even een knoop of 8 wind en met de gennaker er op, konden we nog een behoorlijk vaartje maken. Genoeg om Ribadeo te bereiken. Daar stonden alle televisiezenders op Spanje, zodat we met wat internet gepruts konden zien hoe Nederland twee keer scoorde tegen Chili.
Paulien is al wel een beetje opgeknapt, maar nog niet 100%. Nog heel wat hoesten en snotteren. De ellende komt nog niet echt los. Maar ze voelt zich fit genoeg om weer stukjes te varen. En met de omstandigheden zoals die nu zijn, is het niet heel erg vermoeiend. Dank overigens voor alle beterschapswensen die binnenkwamen.
Na een paar dagen Gijon, zijn we naar Cudillero gevaren. Een klein plaatsje gekruld langs steile hellingen in de heuvels langs een riviermonding. Je kon naar boven klauteren via talloze trapjes met als beloning een fraai uitzicht over het plaatsje en de zee.
Als één van de weinige passanten-jachtjes lagen we in de voorhaven, aan een boeitje. Heel apart. Aan één boeitje zaten twee lijnen, die een stukje uit elkaar verankerd waren. De ene lijn voor op de boot vastzetten, en de andere achterop, en dan lig je keurig geparkeerd tussen de andere boten.
Van Cudillero naar Luarca een klein stukje verder, opnieuw met zachte wind en wat motoren en zeilen. De kustlijn blijft onveranderd prachtig, met kapen, rotsen en strandjes langs het water, en uitzicht op bergen, stadjes en dorpjes landinwaarts. In Luarca ging het afmeren weer heel anders. In de haven een paar boeien. Aan één maak je een lijn vast, en een andere lijn breng je met je bijbootje naar de pier, waarna je tussen pier en boeitje ligt.
Die pieren zien er hier overigens erg indrukwekkend uit. 10 tot 15 meter hoog, en beschermd aan de zeezijde door gigantische betonblokken. Daarachter lig je beschermd. Maar in winter gaat het hier blijkbaar soms vreselijk te keer, want zelfs uit die enorme pieren waren hier en daar stukken weggeslagen. Ik weet niet wat voor zeeën dat zijn geweest, maar dan wil je hier niet zijn. Zelfs in de gebouwen op de kant achter de pieren was hier en daar schade.
Van Luarca naar Ribadeo. Ribadeo ligt aan de monding van een baai en een rivier die een kilometer of 10 landinwaarts gaat. De rivier is de grensrivier tussen Asturië en Galicië en is de eerste 'ria' die we bezoeken. De ria's zijn zo'n beetje de fjorden van Spanje. Zodra je in de ria bent, is het zeer beschut, en kijk je uit op de omliggende heuvels.
Er is allerlei activiteit, van overslaghavens, scheepswerven, tot visserij en zeilwedstrijdjes. Dat ziet er dus allemaal levendig uit. We gaan eens goed in al die ria's rond kijken.