20 augustus 2014
Met grote stappen naar huis
Onze tocht nadert zijn einde. Op 1 september moeten we weer aan het werk en voor die tijd willen we nog om kunnen schakelen, bijpraten met kinderen, familie en vrienden en er zal ook nog wel wat in de tuin moeten gebeuren. Nu het een stevige westenwind is, maken we daar dan ook gebruik van om in een paar forse trajecten naar huis te varen.
Vanuit Caen zijn we op zondagmiddag, toen het op zee nog hard woei, door het kanaal naar Ouestriham gevaren. Daar bleek overigens nog een reuzemooi natuurgebiedje vlak achter de haven te zijn met een meanderende rivier, duinen en schorren, een hoop vogels en lekkere zeekraal.
De volgende ochtend was er een mooie windkracht 4 a 5 uit het westen en zijn we in één keer doorgevaren naar Dieppe, zo'n 65 mijl verderop. De dag daarop opnieuw mooie wind, zodat we 100 mijl verderop naar Duinkerke konden varen. Het laatste stukje daarvan moest nog wel even in het donker op de motor want de wind was op het laatst weggevallen, maar de stroom liep gelukkig nog mooi mee. En een derde dag zijn we maar direct doorgevaren naar de Oosterschelde, want opnieuw was het een prima windrichting en konden we ons zowat het hele stuk door de gennaker voort laten trekken. In een paar grote stappen waren we dus ineens op woensdagavond 'thuis', in de monding van de Oosterschelde op het eiland Neeltje Jans.
Het waren dus even een paar dagen stevig doorvaren, maar dat vinden we heerlijk. De ZEE/DELER gaat er heerlijk overheen, en er gebeurt op zee voortdurend vanalles. Zo voeren we in de buurt van Le Havre lekker met de wind mee, toen er een jachtje op de motor tegen de golven en de wind in voer. Dat is dan zeer ongemakkelijk en het jachtje stuiterde fors op en neer. Toen we ze een eindje voorbij waren zagen we dat er een zeil werd gezet, en dachten we dat ze er voor kozen om te gaan zeilen, wat meestal net zo snel gaat maar veel comfortabeler. Het zeil bleef echter lang klapperen en de boot draaide wonderlijke kanten op. Even later werd er via de marifoon een noodbericht uitgezonden door het jachtje. De motor was heet gelopen en de bemanning was bang voor brand aan boord. Vanaf de kant kwam er direct een hulpoperatie op gang, maar het zou nog wel even duren voordat de reddingsboot in de buurt zou zijn. We zijn omgedraaid en naar het jachtje teruggevaren. Misschien zou onze aanwezigheid wat mentale steun geven en eventueel zouden we wat kunnen helpen.
Toen we na een paar minuten vlakbij waren, was alles weer onder controle en ging het jachtje zeilend terug naar de haven (zie hieronder). We draaiden even wat om ze heen, maar onze aanwezigheid was niet langer nodig of nuttig en de reddingsboot zou er zo zijn, want die zagen we in de verte al aankomen. Na nog wat heen en weer zwaaien en duimen hoog, zijn we verder door gevaren.
Via de marifoon konden we volgen hoe een en ander verder afliep, en we vermoeden dat het jachtje aardig spijt had van zijn noodoproep, want om de haverklap moest hij zijn positie doorgeven en vragen beantwoorden terwijl hij druk was met z'n motor, z'n zeilen, etc. En vervolgens mocht hij niet verder zeilen maar moest in de ruwe zee gesleept worden, enzovoorts. Eerst goed nadenken dus of een noodoproep wel echt nodig is! Aan de andere kant, na een noodoproep komt er dus wel direct allerlei hulp op gang, en dat is ook een plezierig idee.
Overigens hebben we de laatste paar dagen eigenlijk prima weer gehad. Er waren overal wel buien, maar op één of andere manier zijn we er keurig tussendoor gevaren. Voor Calais hing er nog wel een enorme bui boven land, maar op zee hadden we droog en mooi weer.
Nadat we op de Neeltje Jans met mooi weer hadden afgemeerd, en welkom waren geheten door zus Mieke en nichtje Leonie, kregen we echter toch ook een stevige bui over ons heen. Maar toen was het al nacht en lagen we lekker onder de dekens. Maar misschien krijgen we dus toch nog wel een paar vroege herfstdagen over ons heen nu we weer terug zijn in Nederland.